IJzer voor aquariumplanten

Planten hebben weinig ijzer nodig, maar ijzer is echter een lastige rakker, omdat de vorm niet altijd opneembaar is voor planten. Een ijzerprobleem zien we typisch terug als chlorose in nieuw bladgroei. De andere oorzaak hiervoor zou mangaan kunnen zijn, maar in de praktijk lijkt dit zelden het geval te zijn.

Zeker in water met veel waterstofcarbonaten (KH).

Waterstofcarbonaten (KH) belemmeren de opname van ijzer door het vormen van slecht oplosbaar FeCO₃. Fosfaten kunnen reageren met ijzer en vormen slecht oplosbaar ijzerfosfaat, FePO4. IJzerfosfaat in de sedimenten kan verminderd en opgelost worden (met actieve deelname van microben), en zo kan het dienen als een langetermijnreservoir van beide voedingsstoffen.

[In zuurstofrijk, alkalisch water worden de ferro-ionen (Fe+++) opgenomen door bicarbonaat (HCO3-), hydroxide (OH-) en opgeloste zuurstof (O2) om onoplosbaar ijzer(III)carbonaat, hydroxiden en oxiden te vormen.]

Ijzertekorten komen veel minder vaak voor bij planten die geworteld zijn in een relatief onverstoord substraat. Door ijzer toe te voegen aan de bodem, begin je goed. Drijfplanten zouden best wel eens wat vaker met ijzertekorten te maken kunnen hebben.

Vaak is de beste oplossing het water verzachten (waterstofcarbonaten reduceren).